تقدیم به او که نبود

 ولی حس بودنش بر من شوق زیستن داد

دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را

 به میهمانی گلهای باغ می آورد و گیسوان بلندش را

به باد می داد و دست های سپیدش را به آب می بخشید

 و شعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

نوشته شده در جمعه 89/1/13ساعت 10:21 صبح توسط مبینا نظرات ( ) | |